Reacties van nthn

Dit fragment uit Man bijt hond kan niet beter:

https://www.youtube.com/watch?v=kOGCDBRbvos

Geen één van de geïnterviewde taalminnaars, die klagen over al het Vlaams taalgebruik op tv, kan het aan om in de luttele zinnen die ze uitspreken ABN te spreken. Allemaal spreken ze met zeer duidelijk Vlaamse accenten, gebruiken ze Vlaamse woorden en Vlaamse grammatica. Gelukkig hebben verschillende commentatoren op het filmken dat ook opgemerkt.

Als ge de macht over het stuur kunt verliezen, zoude dan ook ne wortel over het stuur kunnen krijgen?

Ik denk dat ik dat wel al gehoord heb, maar ik denk niet dat het een algemene connotatie is. Ge kunt natuurlijk eender wat voor woord als scheldwoord gebruiken.

“Spanj en Portugal zijn buurlanden.”
of
“Spanjen en Portugal zijn buurlanden.”

Voor mij kan het alletwee (en idem voor alle andere landen/eigennamen die eindigen op een doffe e), misschien met een voorkeur voor de tweede optie. Het is een zeer curieus geval.
De eerste optie volgt de grammatica- en uitspraakregel voor vrouwelijke woorden (als ze eindigen op een doffe e en het volgend woord begint met een klinker, valt de doffe e weg), ondanks het feit dat ‘Spanje’ onzijdig is (*).
De tweede optie volgt de grammatica- en uitspraakregel voor (mannelijke en) onzijdige woorden. Voor iemand van Oost-Vlaanderen geldt dat de eind-n van mannelijke én onzijdige woorden altijd wordt uitgesproken (tenzij er een medeklinker die geen b, d, h of t is op volgt), in tegenstelling tot praktisch al de rest die die eind-n’en alleen uitspreekt bij mannelijke woorden, of als er een klinker op volgt (soms ook als er b, d, h of t op volgt). ‘Spanjen’ is inderdaad de vorm die mij het normaalst lijkt (“ik vertrek mèren naar Spanjen”) – de uitspraak ervan zou in een dialectspelling met ‘Spãjen’ kunnen weergegeven worden, met ã als iet of wat nasale a – maar van ‘Spanje’ maak ik nu niet direct een probleem (“ik vertrek mèren naar Spanje” kan ook) – uitspraak ‘Spãj’. Hoe komt dat?

‘Spanje’ is in het Latijn, net als alle andere landen die op een doffe e eindigen, wel vrouwelijk. Misschien is er daar een deel van de verklaring te zoeken. Misschien is het door gewenning aan de vorm ‘Spanje’ die in NL en alle ‘mij’ omringende dialecten gebruikt wordt dat de naam enigszins losgekoppeld wordt van de grammatica. Misschien is het juist het taalgevoel dat woorden die op een doffe e eindigen of eindigden dikwijls vrouwelijk zijn dat voor de twee mogelijkheden zorgt. Misschien de combinatie van de drie en nog een aantal andere factoren?

Ik denk dat een VL wel gemakkelijker ‘pier’ in de mond neemt dan een NL, maar dat is maar een vermoeden.