Reacties van nthn

Danke. Ik vermoed trouwens dat dat hier een van die woorden is waarbij de ‘i’ niet gediftongeerd is tot i-j, zoals ‘bizonder’, met dien verschille dat de spelling daar toch ‘ij’ is geworden naar analogie met de andere ’bij’en. Ik zou ook eerder ‘mandarientje’ (zelfde uitspraak als ‘appelsientje’) als verkleinwoord gebruiken dan ‘mandarinnetje’ (lees ik op dezelfde manier als ‘klarinetje’), maar ja, die Nederlandse spelling.

Meervoud op -n voor mij: mandarinnen.

Het is des te onnozeler dat ze van ‘nonkel’ zo’n probleem maken, en ‘tante’, dat eveneens van het Frans komt, dan helemaal geen probleem is. Het feit dat ‘oncle’ door praktisch alle Germaanse talen geleend geweest is, is blijkbaar ook geen argument.

Bovendien: Nonkel Bob, dat was nu toch ook niet den eersten den besten ‘taalgebruiker’?

Ik heb het op GV ingesteld, want ook in Oost-Vlaanderen en Limburg. Zou ‘mogen’ een hypercorrectie geweest zijn, gelijk ‘koning’ voor ‘könink’?

Ik hoorde just de presentator op tv over ‘Belgrado’ bezig, met de klemtoon op de eerste lettergreep. BELgrado! Waar slaat dat nu op? Ik zocht het direct op en, hoe kan het ook anders, ik vond het volgend onvoorstelbaar denigrerend tekstje, op, hoe kan het ook anders, VRT Taal:

“Sinds verscheidene jaren hoor ik door al uw omroepers, en zeker de laatste tijd, spreken over Bélgrado, met druk op de eerste lettergreep. Het ligt waarschijnlijk aan mijn studies, maar ik heb steeds Belgrádo gezegd, met druk op de tweede lettergreep. Dit Bélgrado heb ik altijd afschuwelijk gevonden.” Dat schrijft een man uit Olen. Belgrádo klinkt hem “zo aangenaam, zo zacht in de oren” en hij wil weten wat ik daarvan vind.

Wel, meneer uit Olen, ik kan alleen maar constateren dat ‘Belgrado’ in het Nederlands wordt uitgesproken met de klemtoon op de eerste lettergreep: Bélgrado. Dat is de uitspraak die je ook in Nederland hoort en die je ook in het woordenboek van Verschueren vindt. Of die nu harder of afschuwelijker klinkt dan Belgrádo, dat doet er niet toe. Het is Bélgrado.

Onze man uit Olen zegt dat hij Belgrádo waarschijnlijk op school heeft opgepikt. Dat kan best, want schoolmeesters maken dikwijls uit hoe een vreemde naam moet worden uitgesproken, maar ze hebben het niet altijd goed. Ik heb geleerd dat Helsínki de hoofdstad van Finland is. Fout, het is Hélsinki. De Deense hoofdstad heet Kopenhágen, niet Kópenhagen. En om nog even in Scandinavië te blijven: de Zweedse hoofdstad heet Stóckholm, en niet Stockhólm zoals ik op de lagere school heb geleerd.

Nu moet ik toegeven dat het best Belgrádo had kunnen zijn. De westerse talen zijn het niet met elkaar eens waar de klemtoon moet liggen. De Fransen zeggen Belgráde, de Duitsers Bélgrad, de Britten Bélgrade en de Amerikanen Belgráde. De Spanjaarden en de Italianen zeggen Belgrádo. En hoewel die spelling verdacht veel op die van ons lijkt, houden we het toch bij Bélgrado, met de klemtoon voorin, want wij spreken nu eenmaal Nederlands.

https://vrttaal.net/nieuws/belgrado

Wat een gezwans staat der daar toch allemaal. De ‘Nederlandse’ (lees: Hollandse) klemtoon ligt op de eerste lettergreep, dus zo moet het, maar dan haalt de schrijver (ik neem aan onze beste heer Ruud, want het dateert van 1999) de uitspraak in de talen van oorsprong aan van andere hoofdsteden om een punt te bewijzen (doch vergeet dan weer te vermelden dat ‘København’ een lettergreep minder telt en bovendien verkeerd vertaald is geweest in het Nederlands), en zegt dan dat de klemtoon op de tweede lettergreep in ‘BelGRAdo’ Frans/Spaans/Italiaans is, dus slecht, eikes. Maar: de naam ‘Belgrado’ is niet ontleend aan het Servisch, waar de naam van de stad ‘Beograd’ is (met klemtoon, althans in de nominatief, op de eerste lettergreep), maar aan het Italiaans, dat ‘Beograd’ eerst aan de Italiaanse uitspraakregels had onderworpen (waardoor ‘witte stad’ werd vervormd tot ‘mooie grado’). Waarom is het dan goed om de naam van de stad uit een derde taal over te nemen, maar de daarbijhorende klemtoon niet mee te nemen, zelfs te verfoeien?
De schrijver is dus ofwel een lomperik, die absoluut niks van vreemde talen afweet maar het niet kan laten van der toch stellingen allerhande over te doen, ofwel is hij een Orangistische huichelaar die met eender welk ridicuul argument zal schermen om elk on-Hollands taalgebruik te ridiculiseren en onderdrukken. De twee sluiten mekaar eigenlijk niet uit.