Reacties van nthn

Vandaag (allez, gisteren), schoot er mij in ene keer te binnen dat ‘euro’ ook beschouwd wordt als honderdtal voor de centjes die derop volgen:

nen euro en één, twee, …, twaalf
tegenover
nen euro dertien, veertien, …, negenennegentig

Als ge der nog ‘cent’ achter zet, is het geen honderdtal niemeer, maar gewoon onderdeel van een optelling:

nen euro en één, twee, …, negennegentig cent

Hetzelfste gaat vermoedelijk ook op voor alle andere in 100 kleinere stukken verdeelbare munteenheden.

Ambetant dat er daar ‘Vlaams (Belgisch-Nederlands)’ staat, want dat suggereert dat de verschillen tussen Vlaams en Nederlands/Hollands uitsluitend in de woordenschat en uitspraak te vinden zijn (zoals Amerikaans vs. Brits Engels), maar de belangrijkste verschillen zitten juist in de grammatica (een deel daarvan overlapt weliswaar met de woordenschat, bv. de voorzetsels). De woordenschat is in se maar een bijkomstig gegeven. ‘Belgisch-Nederlands’ is trouwens niet eens een correcte benoeming voor de meeste van die woorden, want die krijgen vrijwel allemaal officieel de stempel “geen standaardtaal”. Als het geen standaardtaal is, is het dus geen Belgisch-Nederlands. Nu ja, ’t is toch al iet.

Haha, die NL-variant is een vertaling van “the wee/small hours” in het Engels, en “les petites heures” in het Frans. Wat was dat nu ook weeral over die Franse uitdrukkingen waarmee het Vlaams doorspekt is en waarvan dat zeemzoete Nederlands zuiver is?

Den uitleg van den Taaltelefon is uiteraard gezever: ‘kwartier uurs’ is niet uitsluitend verkort tot ‘kwartier (uurs)’, maar ook tot ‘kwart(ier) uur’. Zeker als ge bedenkt dat het woord ‘kwart’ nog voor vanallerlei andere dinges gebruikt wordt moet ge al een aantal zware hersenkronkels maken om ‘kwartuur’ als niet correct te bestempelen.

Ik heb wat zitten lezen, en de uitleg van fansy blijkt dus niet te kloppen.

Vroeger, toen ‘du’ nog enkelvoud en ‘gi’ meervoud was, waren er twee imperatiefvormen, eentje zonder t voor het enkelvoud en eentje met t voor het meervoud. ‘Gi’ heeft op vrij korte tijd ‘du’ volledig verdrongen als nieuwe enkelvoudsvorm (én nog altijd ook de meervoudsvorm), en heeft daarbij zijn imperatief meegepakt. De imperatief zonder t bestond dus niet meer. Door verschillende uitspraakverschuivingen is de imperatief met t bij de Hollanders zijn t weer kwijtgespeeld, maar hier is dat nooit gebeurd.

‘U’ is bovendien (zoals ik bij ge, u al had vermeld als vermoeden) een Hollandse verbastering van de voorwerpsvorm van ‘gij’ (net zoals ‘jij’ een klankverschuiving is van ‘gij’ zelf). In het Vlaams is ‘u’ als onderwerpsvorm onbestaande. Ik denk dat ik het eens ergens in een commentaar van Grytolle heb gelezen, maar hij haalde een uitstekend punt aan voor wie dat niet gelooft: als ‘u’ een inheemse Vlaamse vorm was geweest, dan zou hij niet in alle windstreken op identiek dezelfde manier worden uitgesproken.