fantoomonderdrukking

fantoomonderdrukking

(de ~, (v.), ~en)

Vrees om zich te laten gaan doordat in het verleden, om bepaalde redenen, de mensen werden onderdrukt.

De beste omschrijving hiervan vindt u in het artikel ‘De Vlaming heeft last van fantoomonderdrukking’ van Rashif El Kaoui (acteur, rapper, schrijver) in DS avond dd 14/01/2019: zie reacties

144

‘De Vlaming heeft last van fantoomonderdrukking’ van Rashif El Kaoui

Wokeness, Oxford English Dictionary definieert de term als well-informed, up-to-date; alert to racial or social discrimination and injustice. Wie de sociale media volgt, is waarschijnlijk meer dan bekend met die term. Deze wakkere tendens denderde in 2018 vrolijk voort in de globale media en in mensengeesten allerlande. Maar in Vlaanderen klonken halfgefluisterde zinnen als ‘ge moogt binnenkort niks meer zeggen’ vaak luider dan de kreten van een bosbrosser.

Voor de Vlaming is vrijheid van meningsuiting geen vanzelfsprekendheid, maar een zuurverdiende verworvenheid. Hij is spaarzaam met het verspreiden van diens diepste zielenroerselen. De achterkant van de Vlaamse tong is veelal terra incognita. Daarom dat een politicus die ‘zegt wat hij denkt’ in Vlaanderen door vrienden op het schild gedragen wordt. (Heeft u hem?) Want iemand die zegt wat hij denkt, maakt gebruik van die zuurverdiende verworvenheid. Ziet u, Vlaanderen lijdt namelijk aan het ‘overwonnen-volk-syndroom’. Dat syndroom is gegroeid vanuit eeuwen en eeuwen onderdrukking. Of het nu de oude Romeinen, de Franken, de Duitsers, de Spanjaarden, de Nederlanders, alweer de Duitsers, de Franstalige Belgen of gewoonweg de katholieke kerkvaders waren, de Vlaming bevond zich meestal onder de figuurlijke en vaak letterlijke knoet.

Loop na het vallen van de avond door Vlaamse bebouwde kommen en u zult de tekenen van onderdrukking zien: rolluiken om ogen af te schermen. Of op zijn minst gordijnen. Loop omstreeks hetzelfde tijdstip door Nederlandse steden en de kans dat u achter het raam oog in oog komt te staan met een half ontklede Nederlander is reëel.

In vergelijking met onze Franse en Nederlandse buren was het woord voor de Vlaming een gevaarlijk ding. En hoewel de knoet in de loop van de twintigste eeuw boven hem werd weggehaald, voelt hij die nog steeds om zich heen zweven als een fantoom. De Vlaming heeft last van fantoomonderdrukking.

Daarom zoekt hij naar placebo-onderdrukkers. Zoals gastarbeiders en hun kroost, de Europese Unie, migranten, de media en de kunsten, de links-intellectuelen. Want laten we wel wezen, de Vlaming is geen homogene groep volgens hemzelf.

Wanneer een Amerikaan op Donald Trump stemt omdat die zich niet gehoord voelt, is dit vanuit een gevoel dat schreeuwt: ‘Ik verdien het om gehoord te worden!’ Wanneer een Vlaming sympathie uit voor een vergelijkbare demagoog is dit vanuit een gevoel dat mompelt: ‘Ik mag nu toch eens eindelijk gehoord worden, zeker?’ Zolang de Vlaming koppig blijft vasthouden aan zijn gevoel onderdrukt te worden, zullen populistische politici die ‘hun gedacht’ zeggen weerklank vinden. Zodra hij beseft dat hij al lang mag zeggen wat hij denkt, kan er geluisterd worden.

Ik vrees dat 2019 geen jaar wordt van het ontwaken, eerder een voortzetting van het ‘ontwoken’. 2019 wordt een jaar waarin ge niks meer moogt zeggen.

Goed neologisme, maar volgens mij verwart die El Kaoui toch een beetje Vlamingen met Amerikanen. Die fantoomonderdrukking uit zich eerder in het feit dat de doorsnee Vlaming zijn bek houdt ongeacht wat dat er gebeurt en niet in extreme, luidruchtige, gewelddadige xenofobie.

Het zou fijn zijn moesten al die opiniemakers in Holland zich eens wat minder bezighouden met Amerikaans zwart-wit-gezever, en opiniemakers in Vlaanderen (in feite voornamelijk in Antwerpen-stad) zich wat minder bezighouden met door de Hollanders geïmporteerd Amerikaans gezever.

fantoomdenken

Rashif El Kaoui heeft last van fantoondenken(neologismen). Dat is denken dat ge denkt, terwijl het in werkelijkheid om slecht geïnformeerde zever in pakskes gaat.

Inderdaad.