paaitaks

paaitaks

(zn. v. (m.) -en)

(neologisme) pejoratieve benaming voor een bijdrage die een bouwondernemer aan de gemeente betaalt voor de extra kosten die de overheid heeft als het project er ook effectief komt, bijv. nutsvoorzieningen, een parkje e.d.

zie ook: immocratie

234

Op de site van Van Dale:

Paaitaks
24-11-2017 – Woord van de Dag – Van Dale Uitgevers

‘Wie paaitaks betaalt, mag alles bouwen in Antwerpen’, citeert de Belgische krant De Morgen de voorman van SP.A. Antwerpen. Dat riekt naar corruptie, want paaitaks is samengesteld van paaien (iemand gunstig stemmen, bijvoorbeeld door hem naar de mond te praten of hem iets toe te zeggen of te geven) en taks (belasting). ‘Natuurlijk is het goed dat ondernemers een bijdrage leveren aan de samenleving,’ vindt Meeuws. ‘Maar het is de manier waarop die wordt bepaald. Wie hoger of groter wil bouwen dan toegestaan, schuift gewoon met de schepen aan tafel. Bedrijven die de paaitaks betalen, hoeven zich niet aan de regels of de stedenbouwkundige adviezen te houden.’ Hij noemt het Antwerpse systeem dan ook een immocratie. Immocratie troffen we in juli ook al eens aan, in Het Nieuwsblad, dus dat is ook wel een woord om te onthouden. ‘Dit is hier geen democratie, maar een ‘immocratie’ waarbij projectontwikkelaars vrij spel krijgen’, zei iemand toen over Merchem (6 juli 2017).

Maar terug naar paaitaks. Als we het woord zouden moeten definiëren, wat natuurlijk niet kan op basis van één bron, zouden we het moeten omschrijven als een ‘materiële bijdrage aan de inrichting en het onderhoud van het publieke stadsdomein ter verkrijging van bouwvergunningen of ontheffing van bepaalde bouwbesluiten’.

Mooi woord, maar het verwijst natuurlijk niet naar een echte taks, maar eerder naar iets wat we – we durven het haast niet te zeggen – steekpenningen zouden noemen.