Reacties van haloewie

Verbaasd, zeer verbaasd. Het gebruik van dit adjectief gespoeid als synoniem voor gehaast is mij totaal onbekend.
Zich haasten (AN) is zijn eigen spoeien in het Antw.
Gehaast (AN) is huistig (uitspr. /ës tëch/)
Gespoeid komt in mijn taal enkel voor als vd van het ww.
Ik heb mijn eigen hard gespoeid (moeten spoeien) (om op tijd te komen)
Ik zèn huistig. Ik kan nie làànk blijven.
“Hij is gespoeid” is in mijn ogen geen stads-Antwerps.

In vD84 en vD76 is moeial nog niet verouderd en heeft het ook geen markering van Zuidn.

Moeial in de betekenis van iemand die zich (be)moeit (wederkerend : hinder, moeite, last veroorzakend bij anderen), zich inlaat met dingen waarover zijn mening niet gevraagd wordt, is afgeleid van het ww. moeien.
De versie met het voorvoegsel be- voel ik eerder aan als standaardtaal.

Antw. stad zal eerder zeggen: Moeid oe ni (Moei u niet) dan Bemoei u niet. “Bemoeial” is mij als Antw. onbekend.

Het zelfst. naamwoord ‘bemoeienis’ ligt mij dan weer wel goed in de mond. Geen idee waarom.

Als kontevertroarrie gesplitst wordt, zien we kon&45; te ver troa-rrie. Zonder ‘te ver’ rest kontroarrie met zijn Franse oorsprong < contraire. Ik weet niet of ‘të vèr’ letterlijk moet begrepen worden dan wel of er twee doffe ë’s na elkaar uitgesproken worden. Te ver zou best kunnen in de betekenis ven tegendraads, waarvoor ook een voorbeeldzin kan bedacht worden(?)
Doet mij denken aan mijn reactie bij dijstag, waar ik mezelf beschrijf als een broeder Contrarius (een nee-zegger).

Als ge het aan mij vraagt, Diederik, is een appelkok een kleine, witte, vroege perzik. Tenminste, dat was de naam die mijn bomma (° ±1880) aan de vrucht gaf, die op een boom in haren hof groeide. Perzik iw een woord dat niet in haar lexicon voorkwam. Het is dus een lokale vrucht van hier te lande. Zo praecox was hij hier niet, ge moest wachten tot de volle zomer voor hij sappig rijpte op de boom. Abrikozen hebben het hier te koud. Een oranjekleurige abrikoos is een zuidervrucht die gedijt voorbij de derde isotherm in Frankrijk: de Provence, Carcasonne, de Viaur en meer zuidelijk. Voor zover ik weet, was de gele perzik, veel groter dat de witte appelkok of de kleine abrikoos, een pêche of pès, die een even behaarde, fluwelen huid had die gepeld werd en niet opgegeten, terwijl de abrikoos met pel en al genuttigd werd of gedroogd. De “steen” van deze vruchten (appelkok en gele perzik) heeft grote putjes en is ronder dan de gladdere en plattere abrikoossteen, die ook veel gemakkelijker loslaat dan de twee andere.

Lees op Wikipedia over de Tuf-tuf-club van de snelheidscontrole-bestrijders en meteen ook het dankwoord van Jimmy Wales.