kelle

kelle

(de ~ (v.), -n)

een achtergebleven meertje zeewater op het strand als het eb wordt

verwanten:
Quelle (Duits) óf
Källa (Zweeds)

425

…die beiden “bron” betekenen…

…en niet met elkaar verwant zijn;) Zw. källa komt zoals Noors kjelde/kilde van het Oudnoords kelda, ‘bron’ dat van kaldr, (koud) is afgeleid. Duits Quelle komt van Oudhoogduits kwella, ‘bron’, afgeleid van kwellan (opwellen)

Het Westvlaams ‘kelle’ kan eventueel van een van deze 2 woorden komen, zogoed heb ik mij niet in de Westvlaamse taalgeschiedenis verdiept, maar niet val alletwee in ieder geval;)

En met een verwijzing naar het VW:

http://www.taalbank.nl/index.php/woord-van-de-dag/item/zwemkelle

(met dank aan ruud)

Welke W-Vl of Zweed voert zwemkelle in?

kwelm

- in WVL zegt men ‘de kwelm steekt’ als het grondwater stijgt

Zwemkelle
De burgemeester van de kustgemeente Bredene wil op het strand een betonnen zwemkelle aanleggen. Dat is een zwembad dat bij vloed volloopt en vol achterblijft als de zee zich terugtrekt. Kinderen kunnen dan bij eb in de zwemkelle ploeteren. Kelle is de West-Vlaamse variant van kil en betekent ‘watergeul of plas op het strand bij eb’. In de berichtgeving over de zwemkelle werd ook het woord vloedzwembad gebruikt.

Een kelle is voor mij een pollepel. Een kellenrekje is een metalen rekje, een soort wandje met een beugel voor de kellen (of ander gereedschap) en een gootje onderaan.

znw. vr. Kil, bedding eener rivier, rivierbed, waterdiepte tusschen twee zandbanken. In het Ndl. vooral bekend uit den plaatsnaam De Dordsche Kil. Oostfri. kille; Wvla. kel, kelle (De Bo 508). Misschien is het woord identisch met ohd. chella, schepvat; mnd. kelle; hd. kelle, troffel, schuimspaan. Zie Franck 443 op kil. Misschien ook is het woord verwant met hd. quelle (De Bo 508). Doch de afleiding van got. kilthei, voorgedragen door Verdam, Tijdschr. 1, 30, en bestreden door Van Helten, ald. 161, moet worden opgegeven. Kil. kille j. diepte.