trouwboek, halve(n) ~

trouwboek, halve(n) ~

(uitdr.)

huwelijkspartner

http://gtb.inl.nl/ (In Z.-Nederl., scherts.) Half trouwboek(je), iemands wederhelft.

348

mijn(en) halve(n)

verschilt dat naargelang het geslacht van de partner of naargelang de taalvariëteit waarin de uitdrukking wordt gebruikt?

Eerder een verschil spreektaal <> schrijftaal.
In gesproken taal hoort ge bij mannelijke substantieven een verbindings-n voor een klinker, een doffe h en een dentaal (t, d): nen appel, nen haan, nen toren, nen duvel.
Normaal schrijft ge die buigingsvormen niet. Dat is het wat la_rog heeft willen weergeven, veronderstel ik.
Het wordt tijd dat ge nog eens naar Vlaanderen komt om uw voeling met het Vlaams wat op te frissen, Gryt! :-)

Ik heb het altijd erg grappig gevonden dat ulle spreektaal meer inflectie kent dan de geleende schrijftaal :) Het is alsof de Nederlanders het Afrikaans zouden gaan schrijven.

In uw lijst ontbreekt trouwens de b. Minder zelden heb ik de n ook gevonden bij r, p en w (w echter maar ééne keer bij mijn vriendin, en het kon daar eigenlijk een vaste uitdrukking zijn: in den woestijn). In elk geval, ge hebt m’n vraag beantwoord. Bedankt!^^

voor R komt idd voor in sommige dialecten, maar voor P en voor W is onzin. In den woestijn zegt volgens mij toch geen enkele Vlaming?

Voor mannelijke substantieven die met een b beginnen, zou ik in enkele Brabantse dialecten (Antwerps?) eerder een tussen-m verwachten (nem boer), maar dat is dan een geval van assimilatie – lijkt me. In hoeverre dat ook geldt voor de westelijke (= de Vlaamse) dialecten, durf ik niet met zekerheid zeggen. In Limburg zegt men in ieder geval: ne boer, ne pot.
De n in de woestijn van uw vriendin heeft meer weg van een (oude) datief, Grytolle. Ik weet natuurlijk niet hoe oud uw vriendin is, hé! :))

voor p heb ik zeker eens een n gehoord op een “sprekende kaart” voor patat/aardappel ofzo, hopelijk kan ik die eens terugvinden

w berustte op niks anders dan dat enkel geval (mijn vriendin is zeker een Vlaamse, Diederik)

het lijkt me meer voorhanden om geen n m uit te spreken voor b als een uitzondering te beschouwen

n

Volgens mij komt n-verbuiging in de dialecten nog van de tijd van de " naamvals n", die dan afgeschaft is terzelfdertijd met het verdwijnen van de ch (op het einde van een woord met als laatste letter een s ) toen ik naar het eerste studiejaar ging in 1945