ciao

ciao

doei

anw: (Italiaans) tussenwerpsel waarmee men afscheid neemt van iemand of van meerdere personen; als afscheidsgroet gebruikt woord; tot ziens

4

Er zit meer in een ‘ciao’ dan je denkt.

Ciao! Weinig Italiaanse woorden zijn zo universeel bekend als deze vrolijke groet waarmee Italianen elkaar ‘hallo’ zeggen of waarmee ze van elkaar afscheid nemen. In het laatste geval wordt het vaak verdubbeld tot ciao, ciao, vergezeld van een typisch handgebaar. Het Italiaanse ciao is zelfs doorgedrongen in vele andere taalgebieden wereldwijd, van Portugal, over Rusland tot Vietnam. Ook in Vlaanderen en Nederland kijkt niemand vreemd op wanneer je vrienden of kennissen begroet met een hartelijke ciao.

Maar, waar komt dat leuke woord eigenlijk vandaan?

Wel, de oorsprong is eigenlijk vrij verrassend. Het woord ciao mag dan vandaag wel ervaren worden als een heel informele manier om elkaar te begroeten, het was ooit anders. Het woord gaat immers terug op het Venetiaanse woord ‘sciao’ dat eigenlijk een dialectwoord is voor ‘schiavo’, Italiaans voor ‘slaaf’. En dat komt dan weer van het (laat)Latijnse ‘sciavus’.

In het 17de-eeuwse Venetië werd ‘sciao’ gebruikt om iemand op een heel beleefde, bijna onderdanige manier te begroeten. Iemand aanspreken met (s)ciao betekende dus zoveel als zeggen ‘ik ben uw dienaar’. Vanuit Venetië is het woord in de beginjaren van de 20ste eeuw gaandeweg overal in Italië verspreid geraakt om daarna, via Italiaanse migranten, aan een wereldwijde veroveringstocht te beginnen.

Dus, als u de volgende keer iemand begroet met het eenvoudige ciao!, weet dan dat het woord een hele geschiedenis in zich draagt. Bron: Carl Buyck en Franka Verhoeyen, considdetto.be.