joak

joak

ja ik; aanechting van het persoonlijk voornaamwoord aan ja

1e persoon enkelvoud: joak
2e persoon enkelvoud: joag
3e persoon enkelvoud: joaj/joan (mannelijk), joas (vrouwelijk) en joat (onzijdig)
1e persoon meervoud: joam/joaw
2e persoon meervoud: joag
3e persoon meervoud: joa(n)s
(bron:Wikipedia)

370

Jef is derde persoon mannelijk en dan moet het “joj” zijn. “Jok” is voor de eerste persoon. “Jos” is voor meerdere personen of voor een derde persoon vrouwelijk. “Jom” is voor eerste persoon meervoud.

Gans Vlaanderen was al overdreven. De aangehaalde ja-vormen zijn eerder W-Vl denk ik. Als er al een vorm wat meer algemeen is zal het joat of jot (ja het) zijn. Deze vorm wordt te pas en te onpas gebruikt:
Gaat het regenen? Jot, ik denk het wel. (Hier is het correct gebruikt)
Komt de Jef vandaag? Jot, hij heeft het zelf gezegd. (Hier wordt het oneigenlijk gebruikt.)

Nienk en doen

Ik heb mijn schoonfamilie (streek Wortegem-Anzegem-Waregem)ooit eens alle “jok”-variaties horen verbuigen, of hoe moet je dat noemen? Voor een Limburger een smakelijk leervoer, maar niet toepasbaar in het dagelijks leven. Maar, Georges, joat of jot worden in Limburg volgens mij ook niet gebruikt, behalve door een West-Vlaming die door een straffe westenwind naar het oosten is geblazen. De toevoeging van de verkorte “ik” = jok, de verkorte “het” = jot (al dan niet gediftongeerd), het verkorte “hem” = jo’em enzovoort heeft oude wortels die het “Vlaams” gemeen heeft met het Engels (yes I am, yes it is, yes he is). Limburgs heeft totaal andere wortels. Toch bestaat er daar ook die invloed: de befaamde Kempische en Haspengouwse bevestiging “ja, dat is” heeft ook die Engelse slag mee.