Reacties van fansy

Sage uit Herentals

Van de mare gereden; man tijdens slaap bijna verpletterd door enorme vent.
Dat is een stilstand in ‘t bloed. Sommige mensen geraken soms niet naar huis en kunnen dan niet thuis geraken. Dat is behekst, wordt gezegd. Ik zijn van zijn leven van de mare gereden.
Dat is dromen gelijk ze zeggen nu. Ik slaap voor de eerste nacht in een verse kamer alleen. En ik droom. ’k Zijn wakker en ik slaap toch. En dan komt een vent binnen, 7 venten dik. En die smijt ineens zijn eigen op mijn lichaam he. En ik lig er verpletterd onder. En ik roep op onze vader. Maar roepen, maar roepen. Niemand hoort iets. Dat gaf geen klank. En die vent gaat er af en ineens zo’n klank dat heel het huis wakker was. Ik was toen 16-17 jaar, denk ik. Nee, begot, ’k was er 19. “Wat was dat”, zeiden ze. En ikke moe en bezweet. En een vent met een mustache lijk horens van een stier. ’k Zie hem nog altijd op mijn lijf vliegen. (A. Michielsen, Vlaamse Volksverhalen)

WNT:
Uit de volgende plaats is af te leiden, dat mof ook de naam van een foltertuig is geweest, waarin de handen werden vastgehouden; ook fr. mofle komt in dien zin voor.
Don Johan … loogh … zich zelve toe, dat de Staaten niet dan zyn’ verkleyning zochten, om zich van geduurighe monbardy oover hem te verzeekeren; en met houte moffen te vermassen, handen, die hy waande tot voeren van schepters geschaapen te weezen, hooft, N.H. 517 (1642)

MNW:
D. Muffe; Ndl. mof; eng. muff: lafbek.
Het reeds in de middeleeuwen bekende scheldwoord, waarmede men te Aken een Keulenaar (Kölsche muff, De Jager, Freq. 1, 401) en in Nederland een Duitscher pleegt aan te duiden.
Belgae solent Germanos ita vulgo vocare, qui contrario eos nominant malle hollanders”. Het woord zal wel eigenlijk beteekenen zuurmuil, of iemand met een grooten of opgeblazen mond, blaaskaak, en samenhangen met moffelen.

ja, dat is een catchphrase geworden natuurlijk, dankzij die film met Morgan Freeman en Jack Nicholson.

Zooije zal wel de Leuvense variant van “zieden” (koken) zijn, vermoed ik. In Zuidelijk Limburg zegt men “zauë/zouwe” (intervocalische d valt weg of wordt j/w na lange klinker of tweeklank): “het koëk tot het zaut” (als iets hevig aan het koken of aan het bruisen is), (ook) “het rèngert tot het zaut” (het regent pijpenstelen).
Stamtijden van zieden: zood, gezoden (sterk), ziedde, gezied (zwak).

Toegevoegd door petrik op 28 jul 2010