schoelint

schoelint

(zn. o. -en)

veter

< schoe was het oorspronkelijke enkelvoud. Later werd het meervoud van schoe = schoen als enkelvoud gebruikt.

Woordenboek der Nederlandsche Taal: Schoe: oorsprong skuo > scoe > schoe: schoen is het meervoud van schoe. De oorspronkelijke vorm schoe is tot in de 17de en 18de eeuw naast schoen blijven bestaan. Zoo nog heden in Zuidndl.; (De Bo) ook tal van samenstellingen ald.

zie ook: nestel, rijkoord, ringkoord; verzamellemma kledij

342

Misschien was die ‘en’ geen vergissing en moet die er staan in het Brugs.
Het is dat ik het ni ‘en’ weet, want ik ken geen Brugs. Ik zet ze dus maar terug.

De Bouck?

Dat is waarschijnlijk de traditionele ‘en’ van de ontkenning: ‘ik en weet het niet’, ‘ik zeg dat ik geen tijd en heb’, ‘…als de uil niet zien en wil’. Ik gebruik die ‘en’ ook nog wel bij tijd en wijle.
Interessanter vind ik ‘schoe’ hier. ‘Schoe’ was namelijk het oorspronkelijke enkelvoud van ‘schoen’. Eén schoe, twee schoen, overeenkomstig het (archaïsche) Engels: one shoe, two shoon. Als ‘schoe’ in West-Vlaanderen bewaard is gebleven, zullen er nog meer van die samenstellingen zijn. ‘Schoelint’ is mij persoonlijk evenwel onbekend, want ik noem dat een rijkoord.

ook in de Westhoek gebruikt.

+ Rodomontade, bedankt voor de achtergrondinformatie. Wij spreken inderdaad ook over een schoemaker (schoenmaker), een schoekasse (schoenenkast) en schoezeulen (schoenzolen). Ik dacht dat wij de “n” gewoon niet uitspraken, volgens jou heeft het met enkelvoud/meervoud te maken. Interessant!